زمینه های برون همسری در ایران باستان براساس شاهنامه فردوسی

ازدواج و همسرگزینی یکی از ‏رویداد‏های مهم زندگی اجتماعی است که در ادوار و جوامع مختلف به اشکال گوناگون مشاهده شده است. در همین زمینه، پژوهش پیش‏رو سعی کرده است با نگاهی به شاهنامة فردوسی، منشأ و انگیزه‏های برون‌همسری در ایران باستان را بررسی کند. برای دستیابی به این امر، با استفاده از روش تحلیل محتوای کیفی، همة ازدواج‏های مطرح‌شده در شاهنامه به‌منزلة داده‏های پژوهش بررسی شد. نتایج این پژوهش نشان می‏دهد که شهریاران و پهلوانان به‌عنوان طبقاتی از جامعه‏ای ایرانی در شاهنامه، به منظور یافتن همسری همسان، رسیدن به اهداف شخصی یا به دلیل مصلحت‏های سیاسی اقدام به گزینش همسر در خارج از مرزهای ایران کرده‏اند. بنابراین، به‌طور‌کلی می‏توان گفت که برون‌همسری در ایران باستان نه‌تنها یک الگوی رایج ازدواج بوده، بلکه می‏توان آن را یک سنت دیرینه دانست که قدمت هزارساله دارد.